Της Αφροδίτης Μαμίδη

Κατ’εμέ είναι μία διαδικασία που όσο δουλεμένος κι αν είσαι ταράζει τα νερά. Μπορώ να αραδιάσω άνετα πέντε σελίδες κάνοντας επίδειξη των ψυχοθεραπευτικών προσεγγίσεων περί απόρριψης. Μπορώ να το ρίξω στον μπαμπά και τη μαμά, στον πρωταρχικό δεσμό, σε γνωσιακά λάθη, σε ανολοκλήρωτες υποθέσεις και έχοντας πετύχει τον απόλυτο εντυπωσιασμό μάλλον δε θα είμαι βοηθητική.

Είναι αυτό το χαζό πράμα που ακόμα κι αν είσαι έτοιμος να χωρίσεις εσύ – χωρίς να έχεις βρει τον επόμενο/η – αν σε παρατήσει ο άλλος, τα βλέπεις όλα. Τον θέλεις κολασμένα, εξιδανικεύεις τη μιζέρια σας κτλ. Κι όχι μόνο αυτό, η απόρριψη καραδοκεί παντού σκεπτόμενη: ‘’Θα σας καταστρέψω όλους’’, γελώντας υποχθόνια. Είναι σα να πας σε interview στην πιο χρέπι δουλειά ever. Για να πεις ότι προσπάθησες να βρεις κάτι. Και ενώ βαθιά μέσα σου δε σε έχεις για εκεί, αν σε απορρίψουν τα βλέπεις κωλυόμενα. Λες και τα 300 μαύρα ευρουλάκια ήταν η ευκαιρία της ζωής σου. Γιατί; Γιατί βιώνεις απόρριψη. Η΄μάλλον κι εδώ είναι το θεματάκι σου: την ερμηνεύεις σαν απόρριψη. Κάτι μεγαλοεπιστήμονες νευρολόγοι λένε πως ενεργοποιούνται τα ίδια κύτταρα στον εγκέφαλο σου όπως αν βίωνες έναν οξύ σωματικό πόνο. Και τους πιστεύω. Όμως τι κάνεις άπαξ και συμβεί; Η έστω προληπτικά για να μη συμβεί.

Θα ξεκινήσω από την Αλφαβήτα λοιπόν. Σου έχω νέα. Δε θα το πιστέψεις. Είναι αδύνατον (εκτός αν γεννήθηκες χαμαιλέοντας-που προσωπικά τους βρίσκω γλοιώδεις) να ταιριάζεις παντού. Κρίμα. Έτσι είναι ζωή. Είναι τέτοια. Και τώρα μεταξύ μας. Εσύ τους γουστάρεις όλους; Αν ναι, κοίταξε το γιατί, μάλλον, δεν επιτρέπεις στον εαυτό σου να έχει άποψη. Λογικά, λοιπόν, καταλήγουμε ότι ισχύει το ίδιο και για σένα.

Κάτσε λίγο. Αν εσύ ήσουν με κάποιον/α και μετά από λίγο άλλαζες και δε σου έκανε αυτή η σχέση, σημαίνει ότι τον απέρριψες ως οντότητα; Πόσο δράμα δηλαδή; Δε σου αρκεί όσα βλέπεις ολούθε.

ΟΚ. Το ξέρω είμαστε αγελαία όντα. Δεν είπα να γίνουμε κοσμοκαλόγεροι. Όμως έχουμε επιλογές. Κι έχουμε μπερδέψει το πένθος με την απόρριψη. Όταν πονάς και είναι εντελώς ανθρώπινο, δεν έχει πλάκα. Και τώρα υπάρχουν δύο κατηγορίες. Η πρώτη είναι αυτή στην οποία δεν απευθύνομαι σε αυτό το επεισόδιο. Είναι οι προβλητικοί τύποι (άτσα, είπα και ορολογία), αυτοί δηλαδή που προβάλλουν την ευθύνη στον άλλον και δε φταίνε για τίποτα. Αυτοί τη βγάζουν μια χαρά αλλά πιθανότητα θα καταρρεύσουν μια και καλή. Οι άλλοι είναι οι ενοχικοί, αυτοί που θεωρούν ότι φταίνε για όλα αυτά. Άρα απορρίφθηκαν (το αν είχαν σε εκτίμηση τον άλλον, δεν έχει καμιά σημασία σ αυτή τη φάση). Άρα, τον θέλουν πίσω. Άρα, κάτι δεν έκαναν σωστά. Άρα, οριακά αναπνέουν, είναι ένα τίποτα, ποταπά όντα, Ματίνα Μανταρινάκη εν ολίγοις. Η ερώτηση κλειδί σε όλο αυτό είναι μία: Που με βολεύει αυτή η κατάσταση; Οι δυνητικές απαντήσεις άπειρες. Μία πολυφορεμένη είναι ότι «ελέγχω την κατάσταση», συμπτωματικά, επιλέγω δυσλειτουργικούς ανθρώπους να μου επιβεβαιώσουν το μοτιβάκι μου. Και αυτό ξέρω, αυτό εμπιστεύομαι. Άλτις μέχρι την τελευταία σταγόνα.

Οι δύο κατηγορίες όμως έχουν ένα κοινό. Αντιστέκονται στην αλλαγή. Για να μη δουν τι πραγματικά συμβαίνει ώστε να ωθηθούν στη δράση, οι μεν αποποιούνται πάσης φύσεως ευθύνη, οι δε, αυτό το ρόλο ξέρουν πάει και τελείωσε. Υπάρχουν και κάτι ελάχιστοι τύποι (αυτούς τους κάνουμε παρέα) που επιτρέπουν στον εαυτό τους να πονέσει, να πενθήσει, κάνουν απολογισμό και συνεχίζουν. Αυτός είναι ο στόχος, φίλοι μου.

Αν δε σε έχεις απορρίψει εσύ, δε μπορεί κανένας να το κάνει.

Πάμε όλοι μαζί. Αυτό τον Α’ ενικό που όλοι τρέμουμε.

ΕΓΩ επιτρέπΩ στον άλλον να με απορρίψει.

Εμείς δίνουμε τέτοια εξουσία στον οποιοδήποτε. Και ναι είναι αλήθεια, έχει σχέση με προηγούμενες εμπειρίες. Έχει σχέση με το ότι μάθαμε να εξαρτιόμαστε απ’ τους άλλους. Ότι τα έχουμε κουλουβάχατα μες στον μυαλό μας. Η αγάπη σε όλες της τις μορφές δε φυλακίζει. Αν σέβεσαι τα όρια σου και τον εαυτό σου, από αυτόν μαθαίνεις να εξαρτάσαι, και αν το πετύχεις αυτό έχεις την υγιή βάση.

Α, αν μιλάμε για πραγματική, αληθινή απόρριψη, ισότιμη με υποτίμηση. Αφού συνέλθουμε από το κακοποιητικό σοκ, χαιρόμαστε που απομακρυνθήκαμε από το άρρωστο πλαίσιο πριν μας κληροδοτήσει τα συμπτώματα του. Δε μας έφταναν τα δικά μας, δηλαδή… Έλεος! Σε όποια δυσκολία, δεν ξεχνάμε να ζητάμε βοήθεια…