Το σύμπαν

Γράφει η Maarit

Οι μέρες περνάνε και εσύ νιώθεις δυνατή και έτοιμη να αντέξεις τα πάντα. Κέρδισες τη μάχη του να μην γυρίσεις στην οικογενειακή θαλπωρή, κατάφερες να την βγάλεις και δύο εβδομάδες με 20 ευρώ και όταν ο τραπεζικός σου λογαριασμός ξεπέρασε την ηλίκια σου επί τρία αποφάσισες να βγεις από το καβούκι σου και να πας να πιεις ένα ποτό.
Και που αλλού θα πας ; Φυσικά εκεί που είναι το τωρινό ενδιαφέρον. Όχι όχι δεν μιλάω για Αυτόν. Αυτός σε νευρίασε με ένα ηλίθιο σχόλιο που σου έκανε και εσύ είπες με θάρρος «Άντε χέσου βλαμμένε, αρκετά σε ανέχτηκα». Και έτρεξες με το ωραία φτιαγμένο μαλλί σου και την τέλεια γραμμή του eyeliner (που σου πήρε ένα 20λεπτο) , να συναντήσεις το Απωθημένο.
Σε μια από τις μέρες της κλεισούρας, εκεί που έτρωγες με ευλάβεια το ξαναζεσταμμένο κοτόπουλο, αναρωτήθηκες γιατί μετά από την προσωπική ήττα που έφαγες με Αυτόν κατέληξες να έχεις κολλήσει με το Απωθημένο. Το κοινό σημείο ταύτισης είναι ότι και οι δύο αποτελούν μια προσωπική κόντρα με τον εαυτό σου, ένα στοίχημα που σου έβαλες για να δεις αν τελικά έχεις την απαιτούμενη αυτοπεποίθηση. Και όχι, ο κατάλογος των κατακτήσεων που ήδη έχεις δεν σου φτάνει, γιατί αυτοί οι δύο είναι κάτι διαφορετικό. Είναι κάτι που σε έχει κάνει να κολλήσεις και να το σκέφτεσαι με τρόπο που έχει χρόνια να σου τύχει. Ίσως είναι και λίγο η προσωπική σου ανωμαλία, να θες κάτι που δεν μπορείς να έχεις. Ποτέ δεν ξέρεις.
Σήμερα όμως δεν ασχολείσαι με αυτό. Σήμερα το μαλλί σου είναι ωραίο, η γραμμή στο μάτι υπέροχη και αυτή η μπλούζα που φοράς εκτός από καινούργια σου πάει και πάρα πολύ. Συγχαρητήρια, ξεκινάς με αυτοπεποίθηση. Πας στο μαγαζί, τον βλέπεις, του χαμογελάς, σε κοιτάει με το ωραίο του χαμόγελο και λες «εντάξει το χουμε». 10 λεπτά μετά, περνάει από μπροστά σου ο χειρότερος σου φόβος, το άτομο που μόλις σε έκανε να νιώσεις ότι σου πέταξαν έναν τεράστιο κουβά νερό. Χάλια το μαλλί, χάλια η μπλούζα ας μην μιλήσω για την γραμμή.

Ένα κομμάτι σου μέσα ουρλιάζει και το πιο διακριτικό μουρμουρίζει ακριβώς τα ίδια στις φίλες σου. «Ποια είσαι εσύ ρε κοπελιά που πας και φιλάς όλο το χαρά το Απωθημένο μου ; Στο στόμα ;;; Γιατί σε αγκαλιάζει ; Τι γίνεται εδώ ρε παιδιά ;» Έχεις παγώσει, αλλά το παίζεις άνετη. Πρέπει να είσαι άνετη. Τι δηλαδή, επειδή το Απωθημένο σου δείχνει σχεδόν ξεκάθαρα ότι γουστάρει εσύ θα πέσεις δεκαπέντε επίπεδα κάτω, θα φερθείς σαν κατίνα και θα πας να την ξεμαλιάσεις ; Όχι, εδώ είναι Ευρώπη. Πίνεις ωραία ωραία το ποτάκι σου, γκρινιάζεις σε ήπιο τόνο στις φίλες σου και κάθε πέντε φράσεις λες την ατάκα «Όχι πες μου τώρα αυτή είναι καλύτερη από μένα;». Στην έβδομη φορά απαντάς μόνη σου «Όχι δεν είναι καλύτερη από μένα, αλλά έχει το Απωθημένο μου. Suck it. »
Ας κάνω μια παύση, να αναφέρω τις καταπληκτικές ικανότητες που έχει το σύμπαν να σε αποτελειώνει εκεί που πιστεύεις ότι δεν πάει παρακάτω. Μετά από χρόνια διατριβή στο θέμα, έχω καταλήξει πως όταν λες «Καλά, είμαι στον πάτο δεν πάει άλλο», τότε κάποια ανώτερη δύναμη πέφτει κάτω από τα γέλια και αναφωνεί «Νομίζειιιιιις» κουνώντας το δείκτη του χεριού με μαεστρία. Ανάλογα τη στιγμή το αντιμετωπίζεις και διαφορετικά. Συνήθως είναι δύο οι κατηγορίες, ή τα παρατάς και λες εντάξει παραδίνομαι πάω να συρθώ στην τρύπα μου ή αναφωνείς «bring it on bitch» και το τσιτώνεις μέχρι να δεις ποιος θα ματώσει λιγότερο. (Spoiler alert, συνήθως είσαι εσύ που φεύγεις ματωμένη και όχι το σύμπαν. )

Επανέρχομαι για να πω τι ήταν αυτό που με αποτελείωσε εκείνο το βράδυ. Εκεί λοιπόν που το παίζεις Ευρώπη και δεν δίνεις σημασία στο ότι το Απωθημένο σου έχει κάποια να ζεσταίνει τις πατούσες του τις κρύες νύχτες του χειμώνα, βάζει το δίσκο ο dj και σε τρελαίνει. Όχι δεν γίνεται. Δεν γίνεται να παίζει αυτή τη στιγμή το κομμάτι που σου θυμίζει Αυτόν. Γιατί γιατί γιατί ; Με ικανότητες αιλουροειδούς φεύγεις από την μια άκρη του μαγαζιού και πας στην άλλη όπου βρίσκεται το καταφύγιο της κάθε πονεμένης σε μπαρ γυναίκας. Στην τουαλέτα. Αφού ενημερώνεις όλες σου τις φίλες ότι είσαι καλά δεν τρέχει κάτι απλά καλεί η φύση πας, κλείνεσαι, παίρνεις βαθιά ανάσα και λες «bring it on bitch». Δεν θα αφήσεις το σύμπαν να στην χαλάσει σήμερα. Γεμάτη αυτοπεποίθηση κάνεις την έξοδο. Και πετυχαίνεις την σχέση του Απωθημένου. Βρε τι ωραία που περνάμε εδώ στην εξοχή. Χαμογελάς γιατί μπλοκάρει τον νιπτήρα πάει ένα βήμα πιο κει κάνεις την δουλειά σου και φεύγεις. Δεν την κοιτάς γιατί φοβάσαι ότι θα παγώσεις λες και κοιτάς την Μέδουσα.

Στην μετά από έναν αιώνα, τόσο σου φαίνεται, αντάμωση με τις φίλες σου τους εξηγείς το περιστατικό κλαψουρίζοντας διακριτικά, μην μας πάρουν και χαμπάρι έχουμε και ένα όνομα εδώ μέσα, λες, και κάνεις το μόνο πράγμα που δεν πρέπει. Στέλνεις μήνυμα. Σε Αυτόν, ναι. Πανηγυρικά έβαλες τα χεράκια σου και έβγαλες τα ματάκια σου. Συγχαρητήρια έπιασες τον προσωπικό σου πάτο, το κοινό χειροκροτεί. «Έπαιξε το τάδε κομμάτι και σε σκέφτηκα». Δεν σε νοιάζει τι μέρα και ώρα είναι, (Παρασκευή και πολύ αργά ) δεν έχει σημασία που δεν έχεις πιει (έχεις πιει θα το καταλάβεις αύριο), εσύ ήθελες να στείλεις και έστειλες. Όχι τίποτα άλλο, αφού το σύμπαν δεν σε αποτελείωσε γιατί να μην το κάνεις μόνη σου ; Ακούς έναν θόρυβο ; Όχι δεν είναι χειροκροτήματα, είναι μούτζες. Και το καλύτερο ; Δύο ώρες μετά δεν έχεις λάβει απάντηση. Το τι ωραία περνάμε εδώ στην εξοχή το είπα ; Ας το ξαναπώ.
Έφτασε η ώρα να μαζέψεις την κομματιασμένη σου αυτοπεποίθηση και τον τσαλαπατημένο εγωισμό σου και να πας σπίτι. Όπως περπατάς αγκαζέ με τις φίλες σου λες και παίρνετε μέρος σε διάσωση με 9 μποφόρ, ξυπνάει μέσα σου το τέρας της ποιότητας και σιγοτραγουδάς back to back μαζί με την χορωδία σου το «φωτιά στα Σαββατόβραδα/ποια θυσία».
Γιατί αν δεν έχεις επίπεδο σε αυτή τη ζωή, δεν έχεις τίποτα.