Το πισωγύρισμα στον πρώην

Γράφει η Maarit

Μέσα σε όλο το χαμό πάντα ψάχνεις να βρεις που στράβωσε το πράγμα. Αρχίζεις να θυμάσαι κάθε στιγμή, κάθε λεπτό, μπας και βρεις που το έχασες και την πάτησες έτσι. Δεν γίνεται εσύ να το έπαθες αυτό. Μετά από όλη την εκπαίδευση που είχες κάνει στα συναισθήματα σου.
Στη ζωή κάθε γυναίκας, πιστεύω, υπάρχει ο Πρώην. Ο Πρώην είναι συνήθως από τις πρώτες ενήλικες σχέσεις της ή έστω η πρώτη σοβαρή σχέση. Μπορεί να τελείωσε με οποιονδήποτε τρόπο, υπάρχουν και τυχερές γυναίκες σε αυτό τον κόσμο. Η δικιά μου πρώτη σοβαρή σχέση τελείωσε χωρίς να καταλάβω ποτέ το γιατί. Και χωρίς ποτέ να το μάθω. Ελπίζω σε κάποια φάση της ζωής του Πρώην να πάθει μια αναλαμπή και να μάθω και εγώ τι συνέβη στον πρώτο άνθρωπο που αγάπησα και μέσα σε μια νύχτα γύρισε ο κόσμος τούμπα.

Αφού λοιπόν όπως κάθε γυναίκα οφείλει, έκλαψα, έβρισα, ξέσπασα, έκλαψα κι άλλο, όπου σταθώ και όπου βρεθώ πλημμύριζα τον τόπο. Όταν δεν έκλαιγα κοιτούσα το κενό. Γενικά ήμουν μια απόλαυση. Από κάποιο σημείο και μετά πείσμωσα. Αν εσένα δεν σε νοιάζει μια εμένα δεν θα με νοιάξει δέκα. Τρελή αλλαγή διάθεσης, έβγαινα, περνούσα καλά αλλά όταν γυρνούσα σπίτι ή έμενα μέσα με έτρωγε. Και ξαναέκλαιγα. Ούτε που θυμάμαι πόσο καιρό το έκανα αυτό. Γενικά έχω μάθει να αντιμετωπίζω τις καταστάσεις με έναν ιδιαίτερο και μοναδικό τρόπο, οπότε μπορεί να μου πήρε συνολικά γύρω στο εξάμηνο. Μην πυροβολείτε, είπαμε, η πρώτη ενήλικη σχέση.

Μετά από αυτό το εξάμηνο, ξαναβρεθήκαμε σε κοινή παρέα, τελείως φιλικά όλοι μαζί όπως παλιά και ωραία περνάμε. Κανείς δεν ήξερε για τον χωρισμό, δεν υποψιάστηκε ποτέ κανείς κάτι, αρκετά «μα καλά που χάθηκες» έκαναν την τρίχα μου κάγκελο και το σαγόνι μου έτοιμο να πιάσει πάτωμα, αλλά κρατήθηκα γιατί σαν ανώτερο ον αποφάσισα ότι αυτό ίσως είναι το καμπανάκι που περίμενα μπας και ξεκολλήσω και προχωρήσω. Λίγες ώρες μετά ξαπλωμένοι στο ίδιο κρεβάτι βρίσκοντας πάλι την ανάσα μας, ένιωσα το καμπανάκι μου να με κοιτάει με ύφος «εσύ μας δουλεύεις».

Και όμως, μετά από αυτό και αφού χωριστήκαμε κάτι άλλαξε μέσα μου. Δεν μου είχα εμπιστοσύνη ότι θα κρατηθώ και δεν θα στείλω μήνυμα αλλά το κατάφερα. Δεν έδωσα κανένα σημείο ζωής για μέρες, βδομάδες, μήνες και παρόλο που με έτρωγε δεν θα το άφηνα να φανεί. Μέχρι την αποφράδα μέρα που ανακάλυψα, ναι ναι οκ εντάξει είδα φωτογραφία ξέρουμε όλοι που, με την νέα του σχέση αγκαλιασμένοι σε πόζα ατελείωτου έρωτα.
Το κλάμα επεισόδιο 7852. Μπορείτε να φανταστείτε όλοι τι ακολούθησε. Ατελείωτοι και συνεχόμενοι καφέδες, μούτρα και γκρίνιες, να δείχνω παντού τις φωτογραφίες του ζεύγους και συγκεκριμμένα του νέου έρωτα του Πρώην τραβόντας τα μαλλιά μου και λέγοντας «είιιιιναι δυνατόοοοοοοοοον ;;;». Και όμως ήταν. Το έβλεπα μπροστά μου ξεκάθαρα. Σε ασπρόμαυρη/σέπια/χρωματιστή version, με χαμόγελα/γκριμάτσες/αγκαλίτσες και φιλάκια.

Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι μαζί με το εξάμηνο του κλάψε/κοίτα κενό/ξανακλάψε, υπήρξε και ένα ακόμα εξάμηνο κενό άρνησης και αποχής. Δεν ήθελα κανέναν και τίποτα να με αγγίζει. Άλλος άντρας ; Τι ; Και αν ξαναγυρίσει γονατιστός πως θα έχω μούτρα να τον αντικρύσω που δεν ήμουν πιστή Πηνελόπη να τον περιμένω για πάντα ;
Κάπου εκεί το καλό μου καμπανάκι σήκωσε ανάστημα και είπε «συνήλθες;». Δεν το χρειαζόμουν όμως, συνειδητοποίησα από μόνη μου ότι ένας χρόνος ήταν υπεραρκετός και δεν χρειαζόταν να σπαταλήσω ούτε ένα λεπτό ακόμα αφήνοντας να περάσουν άτομα και καταστάσεις από τη ζωή μου κοιτάζοντας τα με πρησμένα μάτια και το ύφος «και τώρα τι κάνουμε;»

Δεν το έκανα αμέσως, άνθρωπος είμαι όχι ρομπότ, πήρε λίγο διάστημα αλλά τα αποτελέσματα ήταν αρκετά καλά. Έγινα πιο σκληρή και πιο απόλυτη στα πράγματα που θέλω και που ζητάω από έναν άνθρωπο και δεν ξόδευα χρόνο και διάθεση σε άτομα τα οποία μου έδειχναν από την αρχή πως δεν είναι αυτό που θέλω. Τουλάχιστον μέχρι την επόμενη φορά !