Γράφει η Maarit

Μετά από κάποιο, ας τον πούμε χωρισμό, οι περισσότερες γυναίκες περνάμε το διάστημα της παρωπίδας. Εγώ τουλάχιστον σίγουρα. Μπορεί να βγαίνουμε κάθε μέρα αλλά δεν προσέχουμε τι υπάρχει γύρω μας. Στο μυαλό μας ο τέλειος είναι ο προηγούμενος και κανείς δεν μπορεί να συγκριθεί μαζί του.
Είμαστε πολύ πιο απασχολημένες στο να χτυπιόμαστε ακούγοντας όλα τα ελληνικά παλιά και νέα και να κουνάμε τα χέρια μας τα οποία με το ζόρι κάθονται στο σώμα από κάποιο σημείο και μετά. Σε τέτοιες φάσεις πιστεύω πως αν ήμουν καρτούν στο τέλος κάθε επεισοδίου δεν θα είχα χέρια. Ξεκάθαρα.

Από κάποιο εύλογο διάστημα και μετά (ανάλογα την περίπτωση και ανάλογα το άτομο) ξεκινάς  να είσαι πιο προσεκτική. Προσωπικά όταν συνέρχομαι από το μεγάλο και βαρύ καημό και αρχίζω να παρατηρώ τον κόσμο που βρίσκεται στον ίδιο χώρο – και δεν είναι διακοσμητικός – αναρωτιέμαι συνεχόμενα φωναχτά «μα που ήταν όλοι αυτοί τόσο καιρό;». Και μου απαντάω «δίπλα σου ζώον και χαμπάρι δεν έχεις πάρει». Καταλήγω να ερωτεύομαι καμιά 40αριά φορές αλλά στις πρώτες μέρες του σταματάω-να-κλαίω-τον-πεθαμένο δεν τολμάω να κάνω τίποτα παραπάνω.
Περνάει λοιπόν κι άλλο εύλογο διάστημα και μπαίνεις σιγά σιγά στο παιχνίδι. Επείδή όμως όποιος καεί από τον χυλό φυσάει και το γιαούρτι οι πρώτες σκέψεις είναι (με σειρά προτεραιότητας) :
1. Με θέλει μόνο για να με πηδήξει
2. Να δεις που θα είναι και αυτός μαλάκας
3. Ρε δεν παίζει να καταλήξω εγώ με αυτόν
4. Σιγά μην θέλει σχέσει (εδώ προσθέτουμε και το 1 και το 2 και το 3 και τα πολλαπλασιάζουμε επί 10)

Γιατί όμως ψάχνουμε συνέχεια τη σχέση; Γιατί κάθε πιθανό άτομο που μπαίνει στο πλάνο μας εξετάζετε αν είναι relationship material; Αφού μόλις χώρισες κουκλίτσα μου γιατί θες σώνει και ντε να ξαναμπείς στο ίδιο τριπάκι;
Πιθανολογώ πως είναι κάποια εσωτερική μας δυσλειτουργία. Ίσως είναι ανασφάλεια. Ίσως είναι και η βλακεία που μας δέρνει. Κανονική εξήγηση δεν έχω. Ξέρω μόνο πως όλες οι γυναίκες θέλουν να μοιράζονται την καθημερινότητα τους με κάποιον. Μερικές περνάμε μεγάλο διάστημα μόνες μας και γκρινιάζουμε για αυτό και άλλες πάνε από τη μια σχέση στην άλλη.

Αυτές που περνάνε από τη μια σχέση στην άλλη δεν μπορώ να τις καταλάβω. Για μένα αποτελούν ένα ανώτερο είδος και ταυτόχρονα νιώθω και λίγο περίεργα μαζί τους. Ανώτερο είδος γιατί δεν γίνεται αγάπη μου να έχεις μια σχέση ακόμα και για μικρό διάστημα και να τον ξεπερνάς τον άλλον μέσα στο 2μηνο. Περίεργα νιώθω γιατί ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ αγάπη μου να ξεπερνάς τον άλλον μέσα στο 2μηνο. Δεν βγαίνει ψυχολογικά, πως το λένε. Εδώ μια περιπετειούλα καλοκαιρινή έχεις(που λέει ο λόγος) και για κάποια χρόνια μετά είναι σίγουρο ότι θα πεις μια φορά το χρόνο(τουλάχιστον) την ατάκα «αχ εκείνο το καλοκαίρι στην Πάρο είχα γνωρίσει τον Πέτρο».Παρόλα αυτά, θα ήθελα να μπω λιγάκι στις εγκεφαλικές τους λειτουργίες να δω πως το καταφέρνουν αυτό.

Ας επανέλθω όμως, τι γίνεται όταν μπεις στο τρυπάκι του παιχνιδιού και αφού ξεπεράσεις το «με θέλει μόνο για ένα πήδημα»; Περνάς καλά. Το παιχνίδι πάντα σε βοηθάει να πάρεις πίσω την χαμένη αυτοπεποίθηση σου, ξέρεις που είναι τα όρια σου και παίρνεις την κατάσταση στα χέρια σου. Θες να μείνει μόνο στο παιχνίδι; Θες να φύγετε μαζί και να περάσετε ένα βράδυ σούπερ; Εσύ το ορίζεις, εσύ το αποφασίζεις και αυτό είναι και κάπως τονωτικό.

Δεν σημαίνει ότι ξεπερνάς με την μια τον προηγούμενο, αλλά γίνεται ένα πολύ καλό μέσο στο να φτάσεις πιο κοντά σε αυτό. Και τώρα μεταξύ μας, σαν πολύ δεν έκλαψες για τον τύπο; Γιατί να αφήνεις τις μέρες και τις νύχτες σου να περνάνε έτσι, χωμένη μέσα σε αναμνήσεις που μόνο σε φθείρουν ψυχολογικά; Όχι κουκλίτσα μου. Βγες και πέρνα καλά, και ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται. Ίσως αυτός που σου έδωσε την εντύπωση ότι σε θέλει μόνο για ένα πήδημα να σε εκπλήξει ευχάριστα!