Το ήξερα ότι θα είσαι πρόβλημα

Γράφει η Maarit

Υπάρχει κάτι που το λένε διαίσθηση. Και το έχουμε όλοι. Μερικές φορές εν γνώσει μας το αφήνουμε να κοιμηθεί και άλλες την λαμβάνουμε υπόψιν μας και γλυτώνουμε πολλά.
Αρκετά βράδια η διαίσθηση μου με έχει σώσει. Εκεί κάπου στο 4^ο ποτό που όλα ξεκινάνε να φαντάζουν ιδανικά και αυτός ο τύπος εκεί απέναντι που σε κοιτάει επίμονα από την πρώτη στιγμή που μπήκες με την συμμορία των τρελών στο μαγαζί, ξεκινάει να μην σου φαίνεται «και τόσο χάλια ρε παιδί μου, είναι και αυτός ο φωτισμός». Αλλά όχι η διαίσθηση σου λέει «μην το κάνεις, δεν μιλάς εσύ μιλάει η βότκα» και σαν κυρία που είσαι παίρνεις τη θολούρα σου και πας στο σπιτάκι σου. Και στέλνεις μήνυμα στα σίγουρα δηλαδή σε Αυτόν. Μετά γυρνάς πλευρό και κοιμάσαι ήσυχη, και μεθυσμένη !
Με Αυτόν όμως γιατί δεν την άφησα να κάνει την δουλειά της ; Γιατί με το που μπήκε στον χώρο και τον είδα και με κοίταξε το ξερα. Θα είσαι πρόβλημα φίλε μου. Μου το έλεγε η καημένη κρατώντας ένα γιγάντιο πανό με κατακόκκινα γράμματα. Και χοροπηδούσε κιόλας. Αλλά εγώ όοοοοοχι, μην την ακούσω, να της πάω κόντρα. Τι να είχε κάνει άραγε και με είχε τσατίσει ; Χμμ.. (ναι σοβαρά τώρα ψάχνω να βρω τι παίχτηκε με τη διαίσθηση μου και την αγνόησα περίτρανα)

Ξεπερνώντας το πρώτο σοκ, υπήρξαν πολλές περιστάσεις στις οποίες η γλυκούλα διαίσθηση μου ορυόταν να φύγω τρέχοντας αλλά εγώ εκεί επέμενα να της κλείνω το στόμα. Την φορά που αποφάσισα να απαντήσω στο μήνυμα με το πείραγμα, την φορά που είπα ναι στο να πάμε για ακόμα ένα ποτό, την φορά που με άρπαξε και με φίλησε και εγώ δεν του έριξα σφαλιάρα.. Και η λίστα μπορεί να συνεχιστεί επ άπειρο γιατί ακόμα και τώρα της κλείνω το στόμα.
Ακόμα και τη φορά που μέσα στην τρελή χαρά ανακοίνωσε τα ευχάριστα της μεγάλης απόφασης μπροστά στην κοινή μας παρέα, εγώ βούλωσα το στόμα στην συνείδηση μου και μετά από δυο μέρες βρέθηκα στην αγκαλιά του ξεχνώντας τα πάντα. Τέτοια είμαι. Τυφλωμένη, χαζή, ανασφαλής, πείτε το όπως θέλετε.
Όσο περνάει ο καιρός και είμαι χωμένη ως τα μπούνια σε αυτή την ιστορία καταλαβαίνω πως η επιλογή που κάνουμε να σωπάσουμε την συνείδηση μας είναι και αυτή συνειδητή. Το γιατί το ψάχνω ακόμα, και θα το ψάχνω για καιρό. Ίσως γιατί δεν περίμενα να κρατήσει τόσο. Ίσως γιατί ήλπιζα πως θα είμαι υπεράνω και θα κάνω αυτό που θέλω και θα λήξει το θέμα. Ίσως γιατί ήθελα να πιστεύω πως θα το καταφέρω βασικά.

Όταν παίρνεις την απόφαση να μην αφήσεις τίποτα να γίνει απωθημένο υπερεκτιμάς τις δυνατότητες σου και θεωρείς πως θα το καταφέρεις με όλους. Κάνω αυτό που θέλω και μετά γεια σας. Αμ δεν είναι πάντα έτσι. Όπως για μένα στη συγκεκριμμένη περίπτωση. Που θα πάει όμως… θα καταφέρω να το τελειώσω… Κάποτε ! Και θα αφήσω την διαίσθηση μου να με κοιτάξει με τα χέρια στη μέση και να μου πει «Στα λεγα εγώ», και δεν θα της πω λέξη.
Μέχρι την επόμενη φορά, που δεν θα την ακούσω. Γιατί και η ξεροκεφαλιά είναι μεγάλο ζόρι !!