Όταν μιλούν τα μάτια

Γράφει η Maarit

Από μικρή άκουγα ότι έχω πολύ ωραία μάτια. Μεγάλα σκούρα μάτια, μου συνήθως ξεγελάνε ότι είναι μαύρα. Μεγαλώνοντας θα ήθελα να έχω τα μάτια της γιαγιάς μου που ήταν γκρι. Πιστεύω τότε θα ήμουν άπιαστη.
Μου έχουν πει, ότι φαίνονται πολύ ζωντανά, ότι είναι χαρούμενα και ό,τι και να έχω φαίνεται από εκεί (μου έχτισα ένα βάθρο και μου ανοίγω σαμπάνιες τώρα, δώστε μου λίγο χρόνο!! )

Η γιαγιά μου και η μαμά μου, μου έχουν επισημάνει αρκετές φορές πως από τα μάτια ενός ατόμου μπορείς να καταλάβεις πολλά. Πόσες φορές είχα προσπαθήσει να ξεγελάσω την μαμά μου ότι είμαι καλά και δεν με πίστευε γιατί απλά με κοιτούσε στα μάτια. Και καταλάβαινε αμέσως πως κάτι μέσα μου είναι σπασμένο. Πλέον έχω καταφέρει λίγο να της κρύβομαι, ίσως γιατί είμαστε και σε κάποια απόσταση και όταν βρισκόμαστε είναι τόση η χαρά μου που ότι και αν έχω φεύγει μονομιάς.

Δεν έχω καταφέρει να κοιτάω ένα άτομο και να καταλαβαίνω από τα μάτια του τι άνθρωπος είναι. Ίσως όπως και πολλά είναι χαρίσματα που τα αποκτάς αφού γίνεις μάνα, και εκπαιδεύεσαι στο ποιος είναι καλός και ποιος θα πειράξει το κοριτσάκι σου (μαμά σου στέλνω αγκαλιά και γυαλιά γιατί έχεις πέσει έξω άπειρες φορές).
Καταλαβαίνω όταν οι πολλοί κοντινοί μου άνθρωποι δεν είναι καλά. Όταν είναι στεναχωρημένοι και αντίστοιχα όταν είναι πάρα πολύ χαρούμενοι. Μου αρέσουν τα χαρούμενα μάτια. Με ζεσταίνουν και μου δίνουν αισιοδοξία.
Την πρώτη φορά που έπεσε το βλέμμα μου σε Αυτόν, μπλέχτηκα.

Είδα χαρούμενο βλέμμα και μια πολύ ωραία λάμψη. Την οποία την είδα και πάρα πολλές φορές μετά, αλλά αυτή η πρώτη φορά ήταν και θα είναι η καλύτερη. Θα προσπαθήσω να το περιγράψω όσο μπορώ. Σίγουρα με έκανε και κοκκίνισα. Και όχι επειδή ήταν βλέμμα σκαναρίσματος, αλλά γιατί με έκανε να νιώσω καλά και είχα καιρό να το πάθω αυτό. Και κάθε φορά, με λίγες εξαιρέσεις, εισέπραττα αυτό το βλέμμα. Του λίγο καμαρώνω, λίγο χαίρομαι, λίγο θέλω να σε πάρω αγκαλιά (μετά άλλαζε σε βλέμμα θέλω να κάνω και άλλα, αλλά δεν είναι της παρούσης!!). Και αυτή η ζεστασιά. Αχ !

Θα ήθελα να μπορέσει η γιαγιά μου να μου μεταδώσει αυτό το χαρακτηριστικό της, να με μάθει πώς να ξεχωρίζω τι άνθρωπος είναι κάποιος από τα μάτια του. Να μου μάθει να φυλάγομαι από τα βλέμματα, και να καταλαβαίνω πότε ένα βλέμμα θα με καταστρέψει. Να καταλαβαίνω όσα μου κρύβουν και όσα δεν μου λένε. Να ξέρω πότε μου λέει ψέμματα και να πιστεύω μόνο αυτά και τίποτα άλλο.
Δεν θα είχε πλάκα, θα μου πείτε και θα έχετε δίκιο. Αλλά έρχονται κάποιες στιγμές που θα ήθελα να έχω γλυτώσει πολλές κλαμμένες βραδιές, μεθυσμένες και μη. Για να με καθησυχάσω λέω πως τουλάχιστον σιγά σιγά χτίζω την εμπειρία ανάγνωσης του βλέμματος, γιατί αν είναι να περιμένω μέχρι να γίνω μαμά σωθήκαμε. Και μεταξύ μας, ακόμα την πατάω με το βλέμμα που μου ρίχνει Αυτός, πιστεύω δεν θα σταματήσω σύντομα να την πατάω.