Φιλία και… ιστορία

Γράφει η Maarit

Αν υπάρχει κάτι που δεν βαριόμαστε εμείς οι γυναίκες είναι οι συζητήσεις για τα πάντα με τις φίλες μας. Με οποιαδήποτε μορφή. Από κοντά, από skype, από τηλέφωνο, γραπτά, με ηχητικά μηνύματα, με περιστέρια. Θα βρούμε κάθε δυνατό τρόπο να πούμε αυτά που θέλουμε με τις φίλες μας και δεν θα μας σταματήσει τίποτα.
Πρέπει λοιπόν σε κάποια στιγμή στον μάταιο τούτο κόσμο, να συνειδητοποιήσουν οι άντρες ότι μιλάμε για τα πάντα. Ακόμα και για όσα δεν φαντάζονται ότι λέμε. Ακόμα και όσα έχουμε υποσχεθεί ότι θα κρατήσουμε κρυφά. Ειδικά για όσα έχουμε πει ότι θα κρατήσουμε κρυφά ! Τι τους κάνει να πιστεύουν ότι θα τραβιόμαστε στα ύπουλα μαζί τους, θα τις παρατάμε με χαζές δικαιολογίες σε άκυρες στιγμές, θα είμαστε κολλημένες σε ένα κινητό και θα κυκλοφορούμε σαν την Μεγάλη Παρασκευή ανά διαστήματα, και αυτές δεν θα καταλαβαίνουν ότι κάτι παίζει ;
Αγόρια, έχω να σας πω κάτι πολύ σημαντικό, οι γυναίκες έχουν κάποια χαρακτηριστικά τα οποία σπάνια εμφανίζονται στην αντρική φύση. Ένστικτο και την δυνατότητα να καταλαβαίνεις τον άλλον με το που τον δεις ή έστω ακούσεις. Αυτό γίνεται μετά από κάποιο διάστημα κοινής πορείας στα οποία τα μέλη έχουν περάσει από διάφορες διαβαθμίσεις και έχουν περάσει στο επόμενο στάδιο με κάθε δυνατό τρόπο, συνήθως μετά από τον καφέ στο πρώτο κοινό hangover.
Πως γίνεται λοιπόν Αυτός και ο κάθε ένας αντίστοιχος, να πιστεύει ακόμα και σήμερα ότι μετά από τόσο καιρό που γίνεται όλο αυτό μαζί μας, οι φίλες μου, τα άτομα με τα οποία περνάω το μεγαλύτερο μέρος της μέρας μου μιλώντας μαζί τους ή πίνοντας καφέδες/κρασιά/ποτά, δεν θα ξέρουν τι και πως ; Όχι φίλε μου, επειδή εσύ είσαι στον κόσμο σου δεν σημαίνει πως είναι όλοι.

Προφανώς και κατάλαβαν με την πρώτη ότι κάτι παίζει μεταξύ μας, προφανώς και ήταν τα πρώτα άτομα στα οποία μίλησα στις πρώτες ατάκες πεσίματος σου και προφανώς ήταν τα πρώτα άτομα στα οποία είπα για εκείνο το βράδυ. Και για κάθε βράδυ. Στους άλλους πάντα έβρισκα δικαιολογίες για να φύγω από την εκάστοτε έξοδο. Σε εκείνες το έλεγα ξεκάθαρα. «Θα έρθει σπίτι, πρέπει να φύγω».
Εκείνες ήταν αυτές που με μαζεύανε κάθε φορά που μεθυσμένη έκλαιγα και τραγουδούσα Μαζωνάκη/Οικονομόπουλο/Καρρά/Άντζελα και άλλα τέτοια ποιοτικά κουνώντας τα χέρια πέρα δώθε. Εκείνες είναι αυτές που προσπαθούσαν να με συνεφέρουν λέγοντας μου πόσο λάθος είναι όλο αυτό και σε τι αδιέξοδο με βγάζει. Εκείνες είναι που πήρα 6 η ώρα το πρωί εκείνο το βράδυ και έλεγα κλαίγοντας τι έγινε. Εκείνες είναι που κάθε φορά που πιάνω το κινητό και πάω να σου στείλω μήνυμα μου λένε «ξεκόλλα και μην κάνεις καμία βλακεία». Μαζί τους έχω αναλύσει κάθε τι που είπες και έκανες, κάθε παράξενη συμπεριφόρα σου ακόμα και κάθε σου βλέμμα. Γιατί αυτό κάνουμε. Μαζευόμαστε και τα λέμε όλα. Και ξέρουν και το πώς φιλάς και το πώς ακουμπάς και το τι λες και κάθε λεπτομέρεια. Οπότε μην αυταπατάσαι ότι υφίσταται ο όρος «στα κρυφά». Ίσως για το περιβάλλον σου να είμαστε. Και καλά κάνουμε. Και έτσι θα παραμείνουμε.
Ο κάθε άνθρωπος έχει διαφορετικό χαρακτήρα. Μερικοί μπορούν και ζουν κρατώντας όσα τους συμβαίνουν μέσα τους, υπάρχουν όμως και αυτοί που σκάνε και θέλουν να τα πουν. Όχι για κουτσομπολιό, έτσι ρε παιδί μου για να τα βγάλουν από μέσα τους. Για να μοιραστούν τον πόνο τους. Γιατί πνίγονται και θέλουν να εξωτερικεύσουν τα συναισθήματα τους. Αλλά όχι σε όλους. Υπάρχει μια μερίδα φίλων μου που δεν έχουν ιδέα για εμάς, όχι γιατί δεν είναι φίλοι μου, αλλά γιατί τους ξέρω. Δεν σημαίνει ότι δεν τους αγαπώ ή ότι δεν περνάω καλά μαζί τους, απλά κάποια θέματα δεν τα συζητάω πλέον μαζί τους.

Δεν είναι λόγω ενστίκτου, κάθε άλλο, είναι επειδή ξέρεις αυτά τα άτομα και ξέρεις ότι η δικιά σου ιστορία είναι ακόμα μια ιστορία για να την πουν αλλού, με δικό τους τρόπο. Αν είναι να πω κάπου την ιστορία μου, θα την πω εγώ σε όποιον θέλω και με το πώς γίνανε τα πράγματα. Δεν θα αφήσω κανέναν να τα διαστρεβλώσει, να τα πει όπως θέλει, να τα πει από την δικιά του πλευρά παρουσιάζοντας εμένα είτε σαν ήρωα είτε σαν τον κακό της υπόθεσης.
Από την άλλη δεν ξέρεις, εγώ είμαι και τρελή, μπορεί στο μέλλον να κάτσω να τα πω και στην κόρη μου όλα αυτά. Να της πω την ιστορία μας από την αρχή ώστε να ξέρει τι να μην κάνει ποτέ της, αλλά ακόμα και αν την πατήσει και κάνει τα ίδια να ξέρει πως έχει έναν ακόμα άνθρωπο να την καταλάβει. Εσύ άραγε θα πεις ποτέ την ιστορία μας πουθενά ;
Εγώ συνεχίζω να μοιράζομαι με τις φίλες μου τις λεπτομέρειες της ιστορίας μας, κάθε νέα προσθήκη, κάθε τι μικρό που μου ταράζει την μονοτονία και την ηρεμία που μάταια προσπαθώ να βρω απέχοντας από εσένα. Και θα συνεχίσω να τα λέω, γιατί έτσι τα ξορκίζω και μου φαίνονται μικρά όλα όσα λες και κάνεις και έτσι θα καταφέρω κάποτε να βρω αυτή την ηρεμία, μακριά σου.