Από το Δημοτικό ως και το Πανεπιστήμιο τα πράγματα ήταν πολύ απλά. Αγόρι γνωρίζει κορίτσι, το θέλει, της ζητά να τα φτιάξουν και ξεκινούν μια σχέση (εντάξει, στο Δημοτικό ισοδυναμεί με ραντεβού για παγωτό στην πλατεία αλλά η βασική ιδέα είναι η ίδια).

Κι όσο μεγάλωνα, άλλαζαν και οι εποχές και βρέθηκα αντιμέτωπη με ένα σορό νέες παραμέτρους των σχέσεων: one night stand, fuck buddies, ελεύθερη σχέση κτλ. Ξαφνικά, βρέθηκα στον κόσμο των ερωτικών σχέσεων χωρίς manual και τελείως απροετοίμαστη όταν άκουσα για πρώτη φορά την ατάκα “Σε θέλω αλλά δεν θέλω να είμαι σε σχέση”.

“ΟΚ. Τι σημαίνει τώρα αυτό…” σκέφτηκα. Μια δοκιμή θα σας πείσει που έλεγε και η διαφήμιση, και έτσι ξεκίνησα να εξερευνώ αυτή τη νέα εκδοχή σχέσης, που κανονικά δεν είναι σχέση, αλλά περιλαμβάνει ό,τι ακριβώς συμβαίνει σε μια σχέση (ραντεβού, σεξ, συζητήσεις, ταξίδια…) δίχως την ταμπέλα της σχέσης. (???) Μόλις είχα κερδίσει ένα εισιτήριο στο λαβύρινθο.

Την πρώτη φορά είχα την πεποίθηση ότι επρόκειτο για μία δήλωση που το αντικείμενο του πόθου μου δεν είχε πολυσκεφτεί και πως με τον καιρό θα άλλαζε γνώμη. Αμ, δε…

Όχι μόνο, δεν άλλαξε γνώμη αλλά δυσκολεύτηκα πολύ να καταλάβω τι περιελάμβανε το πλαίσιο του “είμαι μαζί σου αλλά δεν έχουμε σχέση”. Μπορούσα να του ζητήσω να με συνοδεύσει στο γάμο της φίλης μου ή του έβαζα την ταμπέλα “επίσημος αγαπημένος”; Μπορούσα να του ζητήσω να βρεθούμε κι άλλο βράδυ μέσα στην εβδομάδα και να μείνω στο σπίτι του ή ξεπερνούσα το όριο και μετατρεπόμουν σε σύντροφο του;

Το πρόβλημα ήταν πως ακόμα και ο ίδιος που δεν ήθελε σχέση μπορεί να συμπεριφερόταν σαν ταίρι μου και την επόμενη μέρα σαν fuck buddy που δεν ήθελε και πολλά πολλά.

Με πόνο ψυχής και καρδιάς, αποφάσισα να αποχωρήσω από αυτό το σχήμα σχέσης και φυσικά, πέρασα ένα διάστημα αυτομαστιγώματος γιατί η πρώτη αντίδραση ήταν να κατηγορήσω τον εαυτό μου που δεν τον ενέπνευσα για σχέση και η δεύτερη αντίδραση να ψυχολογήσω τα αίτια αυτής του της απόφασης μπας και τον θεραπεύσω και γυρίσει γονατιστός να με παρακαλά να γίνω η επίσημη αγαπημένη του, η κορόνα στο κεφάλι του.

  • Φταίει που έχει πολλές ευθύνες στη δουλειά.
  • Φταίει που δεν βρίσκει δουλειά και αν δεν τακτοποιήσει το επαγγελματικό δεν μπορεί να αφοσιωθεί στην ερωτική του ζωή.
  • Φταίει που τον πλήγωσε η πρώην αγαπημένη του και τώρα τρομάζει στην ιδέα του έρωτα.
  • Φταίει που χώρισαν οι γονείς του όταν ήταν μικρός και έχει χάσει την πίστη του στον έρωτα.

Αυτές είναι μερικές από τις πιο συχνές δικαιολογίες που θα βρει μια γυναίκα που έχει περάσει από τη θέση μου στην προσπάθεια της να ψυχολογήσει τον κύριο “δεν θέλω σχέση”.

Προφανώς, πίστεψα σε μία (ή περισσότερες) από αυτές γιατί τη δεύτερη φορά που άκουσα την ίδια δήλωση, είπα να μην επηρεαστώ από την προηγούμενη κακή εμπειρία και να κάνω μια νέα δοκιμή γιατί “που ήξερα;” μπορεί αυτή τη φορά να ήταν διαφορετικά…

Αμ, δε…

Κι όμως, αυτή τη φορά κάτι άλλαξε, μόνο που δεν ήταν το ότι το αντικείμενο του πόθου μου ξύπνησε ένα ωραίο πρωί και είπε “τώρα θέλω να έχουμε σχέση”, αλλά το ότι εγώ είχα μια επιφοίτηση και συνειδητοποίησα πως εγώ δεν ήθελα να έχω προσδοκίες από κάποιον που δεν θέλει να έχει σχέση μαζί μου.

Η επιφοίτηση, όπως όλες οι επιφοιτήσεις, ήρθε εκεί που δεν την περίμενα: ο κύριος “δεν θέλω σχέση” #2 είχε γυρίσει από ταξίδι και βρέθηκε να χτυπά το κουδούνι μου 11 η ώρα τη νύχτα. Όταν σαστισμένη άνοιξα την πόρτα, φορώντας μια παλιά φόρμα, τα γυαλιά μου και έχοντας πιάσει τα μαλλιά μου έναν πρόχειρο κότσο με τούφες να πετάνε από παντού, ήρθα αντιμέτωπη με έναν ενθουσιασμένο αγαπητικό, που με αγκάλιαζε σφιχτά, με τράβηξε στον καναπέ και συνέχιζε να με αγκαλιάζει και μου έλεγε συνεχώς πόσο του έλειψα και πόσο ανυπομονούσε να με δει και πως σε όλο το ταξίδι του γυρισμού έπαιζε στο μυαλό του αυτή ακριβώς τη στιγμή.

Ο-Ρ-Ι-Σ-Τ-Ε; Δηλαδή επέτρεπε στον εαυτό του να επιστρέψει ως πιστός σύντροφος στην αγαπημένη του αλλά το επόμενο πρωί θα θυμόταν ότι δεν θέλει σχέση μαζί μου;

Αυτή τη φορά η αυτοεκτίμηση μου δεν μπορούσε να ανεχτεί αυτό το θολό όριο γιατί πλέον ήταν σε ένα κομβικό σημείο αφού η καρδιά είχε αρχίσει να ελπίζει…

Αφού τον ρώτησα ξανά αν είχε αλλάξει κάτι στην άποψη του για τη σχέση μας και εισέπραξα αρνητική απάντηση, του ζήτησα να φύγει και του δήλωσα πως εγώ δεν ήθελα αυτό το είδος σχέσης αλλά και καμία σχέση μαζί του.

Και όχι αυτή τη φορά δεν τα έβαλα με τον εαυτό μου, ούτε μπήκα στη διαδικασία να τον ψυχολογήσω γιατί η αλήθεια είναι πως μετά το πανεπιστήμιο ξεκινά η αληθινά ενήλικη ζωή, που δεν έχει ιδανικές συνθήκες και επομένως ήταν μάταιο να περιμένω την κατάλληλη στιγμή για να θελήσει κάποιος να κάνει σχέση μαζί μου.

Έτσι, αποφάσισα να ασχολούμαι μόνο με ανθρώπους που είχαμε κοινή αίσθηση timing και που το θέμα “σχέση” σήμαινε μόνο “εδώ και τώρα”.