Γράφει η Twinkles
Η μαμά μου με έμαθε ότι σε αυτή τη ζωή ότι δίνεις παίρνεις. Έτσι και εγώ πιστεύοντας ότι έχω μια μοναδική σχέση και έχω βρει τον άντρα των ονείρων μου, οκ σε small μέγεθος μιας και δεν ήταν πρώτο μπόι εδώ που τα λέμε έδωσα τα πάντα.
Ότι ήθελε ο γλυκός μου εγώ γινόμουν χαλί να με πατήσει. Να πάω να τον δω γιατί δεν μπορεί; Έτρεχα. Να πάω στο χωριό του γιατί δεν είχε λεφτά να έρθει αυτός; Είχα ήδη βγάλει εισιτήρια. Να πάμε διακοπές κάπου κοντά το καλοκαίρι επειδή δεν ήθελε να φύγει αρκετά μακριά; Αποχαιρέτησα την ιδέα της Σαντορίνης και βολεύτηκα με ένα νησί στον Αργοσαρωνικό. Και κάπου εδώ το χαλί έγινε…χάλι!
Τίποτα δεν μετάνιωσα από τα παραπάνω και αν μου ζητούσε να τα κάνω πάλι, θα τα έκανα για μια ακόμα φορά αρκεί να ήταν ευτυχισμένος. Αυτά βέβαια θα τα έκανα αν ήμασταν ακόμα μαζί και αν δεν είχαν προηγηθεί όσα έγιναν εκείνο το καλοκαίρι.
Πάντα ήμουν περίεργη αλλά δεν θα έμπαινα πότε στον πειρασμό να ψάξω κινητό ή κάτι τέτοιο. Έτσι λοιπόν μια μέρα από εκείνες που μέναμε μαζί βρήκα ένα προφυλακτικό, από εκείνα που δεν χρησιμοποιούσαμε, γιατί βλέπεις μετά τα 2 χρόνια και όταν είσαι μονογαμικός λες να σταματήσεις να χρησιμοποιείς, πάνω στο κομοδίνο του, είπα να μη το σχολιάσω και να το καταπιώ αφού βιάστηκε να με ενημερώσει ότι δεν ήταν δικό του αλλά του κολλητού του που χρησιμοποίησε το σπίτι το προηγούμενο βράδυ. Το ίδιο βράδυ δηλαδή που ο καλός μου δήλωσε κουρασμένος και θα κοιμόταν από νωρίς. «Ψύλλοι στ’ αυτιά μου μπήκανε πως κάποιος άλλος ήτανε..»
Κάθε γυναίκα συνηθίζει να ψάχνει το κινητό του συντρόφου της όταν νιώσει ότι κάτι δεν πάει καλά όταν εκείνος είναι στο μπάνιο. Και έτσι έγινε και με εμένα. Μηνύματα και τηλέφωνα με τον «κολλητό του 2» όπου μόλις τον κάλεσα, είχε γυναικεία φωνή.
Φυσικά και οι σκηνές που ακολούθησαν θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν και θρίλερ. Έφυγα από το σπίτι ούτε που θυμάμαι πως. Την επόμενη μέρα μια ανθοδέσμη μου χτύπησε την πόρτα, σιγά μην είχε θάρρος να εμφανιστεί ο ίδιος.
Συνέχισα να είμαι μαζί του αλλά πάντα σκεφτόμουν το κέρατο που έφαγα. Και φρόντισα να του το ανταποδώσω όταν ένας συμφοιτητής μου μου έδειξε τι νιώθει για εμένα. Όση ώρα όμως εγώ κυλιόμουν στα σεντόνια του πόθου με τον συμφοιτητή ο «κερατωμένος» έπαιρνε το ένα τηλέφωνο πίσω από το άλλο. Προαίσθημα;
Στη συνέχεια η δικαιολογία που είπα για να «καθαρίσω την πλέον λερωμένη φωλιά μου» ήταν τόσο ψεύτικη που ούτε το 5χρονο ανηψάκι μου δεν θα πίστευε. Το δέχτηκε χωρίς πολλά πολλά αν και μεταξύ μας πάντα πίστευα ότι ήξερε την αλήθεια καθώς από εκεί και έπειτα μου έλεγε ότι άλλαξα και πως ένιωθε ότι το φιλί μου ήταν διαφορετικό. Η ατάκα “δεν είναι αγάπη μου αυτό που νομίζεις…” ακουγόταν τελείως κλισέ στην περίπτωση μας.
Χωρίσαμε 3 μήνες μετά και φυσικά το «πρώτο μπόι» είχε πάρει αρκετούς πόντους ύψους από τότε. Δεν λέω ότι είμαι περήφανη για την επιλογή μου και έπρεπε να το είχα τελειώσει μήνες πριν το διασκέδασα όμως με την ψυχή μου ειδικότερα όταν είχε το ύφος του πονεμένου γάτου που έχει κάνει κουτσουκέλα.
Leave A Comment