Αυτοπεποίθηση, ο Μύθος

Γράφει η Maarit

Eίναι κάποιες φορές που αναρωτιέμαι ποιος είναι τελικά ο πιο ανασφαλής, ο άντρας ή η γυναίκα ; Προσπαθώ να λύσω την απορία πιάνοντας σαν παράδειγμα τους γύρω μου. Άντρες- γυναίκες. Φίλες που δεν κάνουν κίνηση σε αυτόν που τους αρέσει γιατί νομίζουν ότι δεν είναι ο τύπος τους, άντρες φίλοι που τριγυρνάνε και κυνηγάνε την ίδια γκόμενα ή απολύτως καμία γιατί «ε ντάξει, καλά είμαι και μόνος μου αν μου ρθει θα βγω και θα φασώσω καμία να μου περάσει», Αυτόν και το Απωθημένο και τέλος εμένα. Εμένα πάντα με βάζω σε μια ξεχωριστή κατηγορία γιατί είμαι λίγο ότι να ναι, ε και με ξέρω λίγο καλύτερα όσο να πεις.

Ας τα πάρουμε με τη σειρά που αναφέρθηκαν. Οι φίλες μου είναι πάνω κάτω χωρισμένες σε κατηγορίες. Σε αυτές που η αυτοπεποίθηση τους είναι λίγο πιο πάνω από το 0, αυτές που έχουν την σωστή δόση αυτοπεποίθησης και αυτές που πιάνουν θερμοκρασίες Νευροκοπίου στα θέματα αυτοπεποίθησης. Έχω συζητήσει πολύ με τις φίλες μου και έχω προσπαθήσει να ανεβάσω λίγο την χαμηλή τους αυτοπεποίθηση αλλά δεν πιάνει πάντα. Ίσως κάνουν ένα με δύο ξεσπάσματα και μετά πάλι πίσω στο καβούκι τους. Συνήθως καταλήγουμε να μαζεύουμε τα αμάζευτα όταν άντρες όπως κάποιοι φίλοι μου «ε όλο και με κάποια θα καταλήξω σήμερα» καταφέρνουν να ανεβάσουν τα Level της αυτοπεποίθησης και μετά φεύγοντας πάρουν μαζί και το απόθεμα που με τόσο κόπο έχουμε φτιάξει.
Οι άντρες φίλοι μου, νομίζω ότι είναι λίγο πιο χαρούμενοι στον κόσμο τους. Δεν τους νοιάζει τίποτα και ξέρουν τα δυνατά τους σημεία και τι να κάνουν ώστε να καταφέρουν την τύπισσα που θέλουν. Δεν τους λέω γαϊδούρια, πρώτον γιατί είναι φίλοι μου και δεύτερον γιατί και εμείς οι γυναίκες δεν είμαστε πλέον και ό,τι πιο φυσιολογικό κυκλοφορεί. Είναι και αυτοί βέβαια που δεν έχουν ιδέα και αυτό οδηγεί σε μεθυσμένες συζητήσεις on the way home, σχετικά με το τι άλλο έπρεπε να κάνουν ώστε να κάνουν αυτό που θέλουν με αυτή που θέλουν. Αυτούς θέλω να τους αγκαλιάσω και να τους βάλω κάτω από την προστατευτική μου φτερούγα ζητώντας τους συγνώμη που ώρες ώρες είμαστε τόσο χαζές.

Η κατηγορία στην οποία ανήκει Αυτός είναι κάπως ιδιαίτερη. Έχουν την ασφάλεια τους, την σιγουριά μιας σχέσης αλλά θέλουν και μια τονωτική ένεση από κάποια άλλη που τους βοηθάει να λένε στον εαυτό τους «ντάξει το χω ακόμα, περνάει η μπογιά μου» και να ξεχνιούνται από τα προβλήματα που ίσως δημιουργεί η σταθερότητα μιας μακροχρόνιας σχέσης.
Το Απωθημένο από την άλλη, μπορεί να είναι το καλύτερο παιδί αλλά είναι παγιδευμένος στο κοινωνικό του status. Όποιος δουλεύει νύχτα παίζει και το παιχνίδι της νύχτας. Με τις ματιές, τα κεράσματα, τα κοπλιμέντα και όλα όσα χρειάζονται για να βγει το μεροκάματο. Δεν τον παρεξηγείς, ξέρεις που πας και μπλέκεις από την αρχή. Το θέμα είναι ότι μέχρι να γίνει Απωθημένο δεν έχεις ιδέα πως είναι δεσμευμένος και απλά είσαι ένα ακόμα άτομο που θυσιάζεται ξεροσταλιάζοντας εκεί που δουλεύει.
Για να πιάσω και μένα, ξέρω πως υπάρχουν και άλλα άτομα εκεί έξω και θα ήθελα μια μέρα να τα γνωρίσω όλα και να πάμε να πιούμε ένα ποτό πριν κάνουμε το χορό του Ζαλόγγου τραγουδώντας κάποιο κατεστραμμένο ελληνικό τραγούδι. Η αυτοπεποίθηση μου είναι με τις ώρες της, λίγο πολύ όπως και εγώ. Σε φάσεις νιώθω πολύ ωραία, εντάξει με τον εαυτό μου και πως μπορώ να καταφέρω όποιον θέλω όποτε θέλω μέχρι τη στιγμή που θα κολλήσω κάπου. Εκεί τα χάνω. Μαύρη οθόνη, χιονάκια, sos χάσαμε το σήμα κάποιος να σηκώσει την κεραία. Αυτό το έπαθα με το Απωθημένο, αυτό δεν το έπαθα με Αυτόν.
Το κοινωνικό status του άλλου πάντα βοηθάει στο να δημιουργηθεί ένα περίεργο κλίμα στην αυτοπεποίθηση. Όσο και προσιτός να είναι σαν άνθρωπος το Απωθημένο δεν παύει να μας χωρίζει μια μεγάλη μπάρα και η σκέψη ότι όπως φέρετε σε μένα φέρετε σε κάθε τύπισσα που σκάει μύτη στο μαγαζί. Από την άλλη Αυτός, παρότι στον κόσμο του ήταν πολύ φιλικός, έδειξε από την αρχή την αδυναμία του προς το πρόσωπο μου χωρίς να κάνω κάτι να το κερδίσω, απλά με το να είμαι εγώ. Δεν χρειάστηκε να περάσει καιρός, να προσπαθήσω να δείξω ότι είμαι υπερτέλεια και γαμάτη. Απλά έγινε.

Δεν ξέρω αν υπάρχει μια μέση βαθμίδα για την αυτοπεποίθηση του κάθε ενός, σίγουρα όσο μεγαλώνεις και διαμορφώνεσαι σαν χαρακτήρας χτίζετε και η αυτοπεποίθηση σου αλλά πιστεύωείναι να το έχεις και λίγο. Και αν δεν το χεις, καλό θα είναι να έχεις γύρω σου τα σωστά άτομα που επειδή σε ξέρουν και σε νοιάζονται, θα σε βοηθήσουν να ξεκολλήσεις και να καταλάβεις πως έχεις κάποια χαρακτηριστικά τα οποία σε κάνουν μοναδικό.