Και η αποκαθήλωση αρχίζει…

Γιατί δεν μπορεί να είναι για πάντα εκεί ψηλά. Πιθανότατα είναι επειδή εσύ (και εγώ) το τοποθετήσαμε εκεί λανθασμένα ή απλά γιατί… γκρεμοτσακίστηκε μόνο του από εκεί με την συμπεριφορά του.

Οι πιθανότητες να συμβεί η αποκαθήλωση είναι τόσο μεγάλες, που το ξέρουνε όλοι. Εσύ, το άλλο άτομο, η γειτόνισσά μου και ο σκύλος μου ακόμα. Γιατί όμως γίνεται αυτό;

Όπως σου είπα παραπάνω, το τοποθετούμε εμείς εκεί ψηλά. Επειδή πολύ απλά βλέπουμε σε εκείνο το άτομο πράγματα που δεν είχαμε ποτέ στη ζωή μας. Επειδή μας προσφέρει ασφάλεια και χαμόγελο. Επειδή κατά 99,9% εμφανίστηκε σε μια δύσκολη περίοδο της ζωής μας και εμείς καταφέραμε να βγούμε από το αδιέξοδο.

Το δεύτερο είναι να γκρεμοτσακίζεται από τα ψηλά μόνο του. Γιατί υπάρχουν όρια που όταν πατάει κάποιος, δεν υπάρχει γυρισμός. Είναι μικρά πράγματα που απομυθοποιούν εκείνον/εκείνη που αγαπάς. Δεν σταματάς να τον αγαπάς. Αλλά τον απομυθοποιείς. Γιατί η αγάπη δεν φεύγει όταν την νιώθεις. Αν σου φύγει είσαι ψεύτικος άνθρωπος.  Όμως βλέπεις πως ο άλλος δεν είναι ο τέλειος. Είναι άνθρωπος και κάνει λάθη. Λάθη που εσένα σε ενοχλούν και ο άλλος… πέρα βρέχει!

Τι κάνεις τότε; Καταρχάς πάρε απόφαση πως το τέλειο άλλο μισό δεν υπάρχει. Τόσο κυνικά. Και αν θες και την γνώμη μου, όταν ξεκινάς να απομυθοποιείς έχει σπάσει κάτι και το τέλος πλησιάζει.

Είναι σαν το ρητό με τους καθρέφτες. Αν σπάσουν, όσο και να τους κολλήσεις πάντα θα βλέπεις τα σημάδια από το σπάσιμο…