Μας παρακολουθώ. Όλους εμάς. Τους λεγόμενους Millennials, τις γενιές της νέας χιλιετίας. Εμένα επειδή αυτή η αλλαγή με βρήκε στο τέλος των σχολικών μου χρόνων-αρχές φοιτητικών μπορώ να κάνω τη σύγκριση και πλέον να δηλώσω με βεβαιότητα: με την αλλαγή της χιλιετίας άλλαξε και το παιχνίδι του έρωτα …

…και έγινε πολύ παιχνίδι (άρα αναζητείται πάντα ένας νικητής) και λιγότερο έρωτας.

Μπορώ να σου βρω πολλές κοινωνικοπολιτικές συνθήκες που οδήγησαν σε αυτό: περισσότερα παιδιά χωρισμένων γονιών, η πλήρης χειραφέτηση της γυναίκας, η ανάγκη για πολλές εμπειρίες, το Sex & the City…

Το θέμα ήταν πως την πατήσαμε, αν όχι όλοι, οι περισσότεροι. Και κάπου στην πορεία όχι μόνο ξεχάσαμε το ρομαντισμό, αλλά περάσαμε από το ρεαλισμό -που κακό δεν κάνει- στο κυνισμό, τον οποίο εκδηλώνουμε με τις εξής συμπεριφορές:

Φοβόμαστε τόσο πολύ μήπως μας απορρίψει κάποιος που βιαζόμαστε να τον απορρίψουμε εμείς

Θυμάσαι τι ανέφερα πιο πάνω για το “παιχνίδι”; Σε κάποια παιχνίδια κερδίζει ο πιο γρήγορος, οπότε όταν ο φόβος της απόρριψης είναι έντονος ο αιφνιδιασμός του “αντιπάλου” είναι η καλύτερη μέθοδος επίθεσης. Δεν με θέλεις εσύ μία; Δεν σε ήθελα εγώ στη 1 παρά 10 (κι ας λιώνω μέσα μου)!

Φοβόμαστε τόσο πολύ να πληγωθούμε που αναζητούμε την επιφανειακή απόλαυση

Ονόμασε το one night stand, ονόμασε το “ό,τι κινείται, εκτελείται”, ονόμασε το “δεν είναι κακός για ένα κρεβάτι”, ονόμασε το σεξουαλική απόλαυση αρκεί να μην αγγίξει συναίσθημα, γιατί αν αγγίξει συναίσθημα σημαίνει έκθεση και πιθανότητα να πληγωθούμε.

Οπότε από το πάθημα περάσαμε στην απάθεια.

Φοβόμαστε πως δεν θα ολοκληρωθούμε ποτέ μέσα από μια σχέση οπότε βιώνουμε αυτοεκπληρούμενες προφητείες

Όπου “αυτοεκπληρούμενη προφητεία” βάλε “βάζω τρικλοποδιά στον εαυτό μου”. Ουσιαστικά είναι τόσο έντονη η πεποίθηση πως θα μας πληγώσει ο άλλος που συμπεριφερόμαστε με τρόπο που να αξίζει να μας πληγώσει ο άλλος.

Η μόνη ελπίδα; Να είναι ο άλλος αρκετά οξυδερκής και υπομονετικός ώστε να καταλάβει την αυτο-τρικλοποδία και να σε σηκώσει.

Φοβόμαστε πως η κατάσταση θα ξεφύγει από τον έλεγχο οπότε δημιουργούμε ακόμα πιο χειριστικές καταστάσεις

Η έλλειψη ελέγχου σημαίνει “άγνωστο” και το “άγνωστο” έχει και ρίσκο, έχει και απόρριψη, έχει και τσαλαπάτημα καρδιάς, οπότε διαμορφώνουμε ένα μοτίβο: Συνάπτουμε σχέσεις με ανθρώπους που μπορούμε να χειριζόμαστε ή μπλέκουμε με ανθρώπους που μπορούν να μας χειριστούν επιδιώκοντας τον έλεγχο να μας ελέγχουν. Και στον πυρήνα όλου αυτού του σχήματος; Κενό,  προβλέψιμο, ατέλειωτο κενό.

Κι επειδή το ξέρω και το ξέρεις, ή έστω το φαντάζεσαι, πως δεν αξίζει μια ζωή λειψού ή κατά μίμηση έρωτα, ας αφήσουμε το φόβο, κι ας κάνουμε αυτό το άλμα πίστης!