Άκουγα σήμερα το πρωί ένα αγαπημένο τραγούδι του Brandon Flowers που έχει τίτλο “I can change…for you”. 

Παρόλο που το συγκεκριμένο κομμάτι με σηκώνει από την καρέκλα μου, κάθε, μα κάθε φορά, διαφωνώ πολύ με το νόημα (άσε που προσθέτει στους στίχους “…θα είμαι αυτό που ζητάς”). Γιατί, ΟΧΙ, όταν είσαι με τον κατάλληλο άνθρωπο (για εσένα κατάλληλο) δεν μπαίνεις σε διαδικασία να αλλάξεις για τους πολύ απλούς λόγους:

Ο σύντροφος σε κάνει να αισθάνεσαι άνετα με το να είσαι…ΕΣY

Το μυαλό σου, το κορμί σου, η συμπεριφορά σου δεν θα τεθούν ποτέ υπό αμφισβήτηση που παίρνουν τη μορφή του ερωτήματος “είμαι αρκετά καλός-η γι’αυτόν;”

Δεν θα χρειαστεί να αλλάξεις γιατί…δεν θα στο ζητήσει κανείς!

Και περιμένεις, και περιμένεις, και περιμένεις…για ένα αίτημα που δεν έρχεται ποτέ, πολύ απλά γιατί δεν χρειάζεται να τεθεί. Όχι, δεν σε έχει μυθοποιήσει, απλώς επιτέλους βρήκες έναν ώριμο άνθρωπο που γνωρίζει εκ των προτέρων πως αντί να προσπαθεί να αλλάξει κάτι σε εσένα, έχει αποδεχτεί πως το πακετάκι είναι όπως το πήρε, με τα καλά και τα κακά του, και φυσικά περιμένει να κάνεις το ίδιο για εκείνον!

Δεν σε σύρει στο αρχαίο θέατρο να παίξετε μια δική του εκδοχή τραγωδίας

Με λίγα λόγια δεν έχει ροπή στο δράμα. Η ζωή μαζί του δεν μοιάζει με αρχαία τραγωδία ή Παπακαλιατικό σενάριο. Η ζωή μαζί του είναι χαρούμενη και κοιτά να δεις που θέλει να κάνει πράγματα για να περνάτε καλά…

Δεν θα σε κάνει να αναρωτιέσαι αν τα δωμάτια στο Δρομοκαΐτιο είναι ευάερα και ευήλια

Ναι, σίγουρα, έχεις υπάρξει με έναν σύντροφο (ελπίζω να ήταν ένας και μόνο) που σε έκανε να συμπεριφέρεσαι σαν τρελή. Το ρήμα “έκανε” χρησιμοποιήθηκε σκόπιμα, γιατί όχι μόνο δεν ήσουν τρελή αλλά η συμπεριφορά που δεν αναγνώριζες στον εαυτό σου ήταν αντίδραση στη δική του παράξενη συμπεριφορά. Λοιπόν, η επαφή με έναν σωστό άνθρωπο σε γεμίζει σιγουριά, ασφάλεια και περηφάνια οπότε ούτε καν θα πλησιάσεις το γράμμα “Ψ” στο Χρυσό Οδηγό εκτός αν ψάχνεις για Ψυκτικό.

Σε κάνει να πιστέψεις ξανά στον έρωτα

Ανήκουμε σε μια κυνική γενιά. Ο όρος “αδερφές ψυχές” μάλλον έμεινε κάπου πίσω, στην αλλαγή της χιλιετίας. Παρατηρούμε γύρω μας σχέσεις που κρατιούνται από ανασφάλειες και συμβιβασμό. Οι 8 στους 10 έχουμε μεγαλώσει σε δυσλειτουργικές οικογένειες και ανησυχούμε μην επαναλάβουμε τα μοτίβα τους στις σχέσεις μας, οπότε κρυβόμαστε πίσω από το φόβο μας, και μάντεψε, τα κάνουμε χειρότερα από τους γονείς μας!

…και ξαφνικά, συναντάς έναν άνθρωπο που σε γεμίζει αισιοδοξία που σε κάνει να αναρωτιέσαι “γιατί πρέπει οπωσδήποτε να επαναλάβεις τα κλισέ;”, και που σου δίνει την αίσθηση πως επιτέλους υπάρχει ισορροπία στη ζωή σου!

Όχι πυροτεχνήματα, ισορροπία 😉