“Για τις παλιές αγάπες μην μιλάς τις έστειλα στον διάολο” ψιθύρισα μέσα μου, σηκώνοντας το κεφάλι και συνεχίζοντας την βόλτα μου.

Ήταν πάλι από εκείνα τα συνηθισμένα που προσπαθείς να ανοίξεις τα μάτια σου και να σταθείς για μια ακόμη φορά όρθια και το μόνο που θες να κάνεις είναι απλά να χουζουρέψεις λίγο παραπάνω και να κουκουλωθείς με το ζεστό σου πάπλωμα. 

Σαν άτομο πάντα μιλούσα και μιλάω ακόμα για τους πρώην μου -θα μου πεις καλά ρε κορίτσι μου αξία τους δίνεις άντε στείλτους στην ευχή του Θεού- όχι γιατί τους έχω ανάγκη, αλλά επειδή ο κάθε μου χωρισμός είχε και διδακτικό χαρακτήρα.

Έμαθα για το πως πρέπει να κρίνω τους ανθρώπους – όχι πλέον από εμφάνιση, αλλά από την ψυχή του, άλλωστε η ομορφιά φεύγει η ψυχή μένει-, κατάλαβα πως τα πολλά λόγια είναι φρου φρου και αρώματα, μόνο οι πράξεις μετράνε και το κυριότερο είναι ότι έμαθα να μην εμπιστεύομαι εύκολα.

Μου πήρε πολύ καιρό για να συνέλθω από τον χωρισμό μου, ήταν από τα πιο δυνατά χαστούκια που έχω φάει, αλλά με βοήθησε στο να καταλάβω τι σκοπό έχει ο καθένας που με πλησιάζει – πάλι καλά που υπάρχουν και οι ντόμπροι που σου λένε από την αρχή τι θέλουν από εσένα-.

Δεν πίστευα ποτέ ότι θα ευχαριστούσα τους πρώην μου και φυσικά δεν πίστευα ότι θα σταυροκοπιόμουν που γλίτωσα από δαύτους -ειρωνικό αλλά αληθινό πέρα ως πέρα- μα πάνω όλα τους ευχαριστώ γιατί έμαθα τι σημαίνει πόνος και από το ροζ συννεφάκι που είχα πλάσει στο μυαλό μου προσγειώθηκα στην πραγματικότητα.

Τις παλιές αγάπες τις έκαψα και ευχήθηκα σε όλους τους -ακόμα και στο απωθημένο μου-  :

“Σου εύχομαι να αγαπήσεις χωρίς να αγαπηθείς”