Λίγα λεπτά απομένουν  πριν σβήσω το τελευταίο μου τσιγάρο και λιγες ώρες πριν ξεκινήσω την αυριανή μου ρουτίνα..

Σε λίγο το τσιγάρο θα σβήσει τόσο γρήγορα και θα αφήσει έναν καπνό και μια άσχημη μυρωδιά που θα ξεχειλίσει σε όλο το δωμάτιο και θα τυλίξει όλο μου το σώμα ,έτσι ακριβώς όπως έκανε και εκείνος. Καθισμένη σε μια άβολη καρέκλα γραφείου έχω κλείσει τα μάτια μου και ακούω μια μαγική μελωδία που άκουσα το τελευταίο βράδυ μαζί του..

Τι μπορεί να έκανα λάθος άραγε και να τελείωσε η ιστορία μας τόσο νωρίς;Δεν ξέρω.Ίσως βιάστηκα να ρουφήξω τις τζούρες μας γρήγορα και να πνίγηκα από τον καπνό. Φαινόταν από την αρχή πως δεν θα πήγαινε κάπου αλλά εγώ το έζησα όπως κι εκείνος,αλλά δεν με ένοιαζε.

Ξέρω πως κάθε φορά που με κοίταζε στα μάτια του εγώ ταξίδευα σε μέρη που μόνο εθισμένοι θα μπορούσαν… κι εγώ ήμουν εθισμένη σε εκείνον. Από την πρώτη στιγμή που τον είδα ήξερα πως δεν ήταν κάτι συνηθισμένο,ξέραμε πως θα μπλέξουμε. Ώσπου έφυγε λόγο δουλειάς μίλια μακριά μου. Όμως εγώ ήμουν εκεί κάθε μέρα να τον ταράζω με τα κύματα της καρδιά μου. Αλλά ήταν λάθος. Δεν μπορούσαμε να είμαστε μαζί. Μας χώριζαν πολλά. Κυρίως η απόσταση…

Ήρθε όμως εκείνος μετά από λίγο καιρό και με έπνιξε με τα δικά του κύματα. Το βράδυ που βρεθήκαμε ήθελα να κλάψω και χωθώ στην αγκαλιά του και να μην έβγαινα ποτέ ξανά. Με κράτησε τόσο σφιχτά να μου ζητούσε να τον σώσω από κάτι χωρίς να ξέρω τι είναι αυτό. Ήμουν το κοριτσάκι του παραμυθιού που ζούσε στο ροζ σύννεφο. Ώσπου μου διέλυσε εκείνο το σύννεφο λέγοντας μου πως δεν αντέχει όλο αυτό και πως του είναι δύσκολο να συνεχίσει.Κι εγώ χαμογέλασα λέγοντας του κι εμένα…

Και το χαμόγελο από τότε έσβησε. Μπορεί να μην έκλαψα αλλά από εκείνο το βράδυ δεν χαμογέλασα ξανά. Εκείνο το βράδυ βούτηξα στη βαθιά θάλασσα της μοναξιάς μου χωρίς ανάσα. Μακάρι να ερχόταν να με σώσει αλλά δεν ξέρω ίσως κάποια στιγμή η θάλασσα με πετάξει σε κάποιο λιμάνι και μου δώσει ξανά ζωή. Αλλά μέχρι τότε θα απολαμβάνω τον βυθό της. Όχι επειδή δεν μπορώ να βγω στην επιφάνεια αλλά επειδή εκεί μπορώ εγώ να βρω εμένα…

Χ