Όλοι μιλάνε για σχέσεις. Εμείς, οι παρέες που κάθονται δίπλα μας. Οι πάντες όλοι. Ακόμα και η γιαγιά μου θάβει τον παππού μου. Και αποκλείεται να μην έχουμε προβλήματα. Απλά στον αξιακό μας πίνακα είναι μακράν σημαντικότερο.

Ακόμα και στα παραμύθια, αν εξαιρέσεις τον Τζακ και τη Φασολιά, η Σταχτοπούτα για να ρίξει γκόμενο ισορροπεί σε γυάλινα γοβάκια (ούτε στον εχθρό μου τέτοια τύχη), η Χιονάτη τρώει δηλητηριασμένα μήλα, η Ωραία Κοιμωμένη κοιμάται 100 χρόνια κι ένας χαμός. Πολύ βάσανο ρε παιδί μου. Κι όσες/όσοι δεν έχουν σχέση περνούν ατελείωτες ώρες για το πώς θα τον/την κάνουν να κολλήσει ή να σέρνεται στα πατώματα.

Υγιή σχέση έχω να ψυχανεμιστώ αιώνες. Πιο πιθανό είναι να δω καρέττα καρέττα να λιάζεται στο Σύνταγμα παρά νορμάλ ζευγάρι. Δε θέλω καν να αναφερθώ στη λέξη «επικοινωνία». Είναι κομμένη σαν απλήρωτος λογαριασμός που οριακά δέχεται εισερχόμενες.

Η ερώτηση είναι: Γιατί; Οι μισοί είναι δυστυχισμένοι μόνοι, και οι άλλοι μισοί απελπισμένοι σε ζεύγη. Τι είναι όμως πιο δύσκολο το μονό ή το ζυγό; Γιατί κάνουμε καταδικασμένες επιλογές. Δεν πιστεύω στη λέξη «λάθος», στη λέξη «άτοπη» πιστεύω.

Έχω διαβάσει πολλές θεωρίες. Οι ψυχαναλυτές λένε ότι ο στοματικός αντί να επιλέγει τον ίδιο, επιλέγει τον πρωκτικό τύπο. Οι συστημικοί για αναμενόμενες επιλογές που θα συντηρήσουν προηγούμενα συστήματα κλπ. Όμως μεταξύ μας, ξέρεις τι θέλεις; Κι αν ξέρεις, το λες;

Και αν αποδεδειγμένα ο άλλος δεν είναι αυτό που θες, τι κάνεις;

Τι; Θα τον αλλάξεις;

Ε; Μια στιγμή. Έχεις ερωτευτεί τον Χ επειδή είναι ο Χ. Κόβεις φλέβα λέμε. Και μετά τι; Του ζητάς να γίνει ο Ψ?

Και έστω ότι έγινε. Έστω ότι ο άλλος είναι ένα δεκτικό lego. Eσύ μάνα μου ποιον ερωτεύτηκες; Και ακόμα χειρότερα τον αγαπάς;

Define «Αγάπη». Εγώ ήξερα ότι έχει σχέση με την αποδοχή.

Έχεις δει όμως ποιον/ποιαν αγαπάς; Εννοώ αγαπάς πλησίον γι’ αυτό που είναι ή για αυτό που έχεις ανάγκη;

Μμμμ. Κάπως έτσι στέκει ο συλλογισμός. Αν εγώ έχω ανάγκη έναν πρίγκιπα, gentleman και διανοούμενο και τα φτιάξω με το Μήτσο, που δουλεύει σε συνεργείο-και μαγκιά του- και το πλησιέστερο σε βιβλίο που ‘χει διαβάσει είναι ο Πρωταθλητής, ποιον αγαπάω;

Το Μήτσο; Ή μετά το εξάμηνο κολασμένου σεξ θα τον πρήξω να γίνει Δημήτρης και να ‘ρθει μαζί μου στο Μέγαρο;

Γιατί αν το κάνω αυτό δεν τον αγαπάω. Κι ας ξενυχτάω πάνω απ’ το τηλέφωνο. Κι ας έχει φτάσει ο μαύρος κύκλος στο σαγόνι. Τον γουστάρω ίσως, έχω εξαρτηθεί πιθανότερα και υποφέρω σίγουρα. Γιατί για να ‘μαι καλά πιθανολογώ πως έχω ανάγκη να καθρεφτιστώ στα μάτια του με τον τρόπο που έχω ανάγκη αφού στα δικά μου δε μπορώ.

Δεν τα ισοπεδώνω όλα. Φυσικά παίζουν υποχωρήσεις. Συζητήσεις. Όρια. Αλλαγή, ίσως συμπεριφοράς, και δημιουργία ενός κώδικα. Αλλά όχι λοβοτομή. Κι όχι στο βωμό της αγάπης.

Μην κοροϊδεύεσαι. Δεν είμαστε τόσο καλοί και τόσο γαμάτοι. Για μας το κάνουμε. Και αν είσαι cool στ’ αλήθεια, δεν θα ψάχνεις μακιαβελικά σενάρια για να τον/την κολλήσεις. Κι αφού δεν είσαι cool, τι το παίζεις μάνα μου; Θαρρείς ηλίθιος είναι ο άλλος δε νιώθει το ψέμα; Κι αν είναι ηλίθιος, εσύ θες ηλίθιο;

Και κάπως έτσι περνάνε τα χρόνια… Και αντί να αλλάξουμε αυτό που ελέγχουμε, δηλαδή τον εαυτό μας, κάνουμε σχέδια για τους άλλους. Στην τελική αν είστε τόσο θυμωμένοι ή επικοινωνείστε το ή κάντε σεξ. Μπορεί να μη λυθεί, αλλά η διαδρομή είναι που μετράει.

Και ναι. Από το να τραβάς τη σχέση από τα μαλλιά, καλύτερα να την αφήσεις. Αν πνίγηκε, πνίγηκε. Κλάψε και προχώρα. Σκάσε και κολύμπα.

Τις σχέσεις τις προσπαθούμε όσο ζούνε. Ούτε πριν ζήσουν, ούτε αφού πεθάνουν. Αν υπάρχει υπόβαθρο, ναι. Αλλιώς, μην τη βαλσαμώσεις. Είναι και ανατριχιαστικό που να πάρει…